مذاکرات ایران و آمریکا در مسیر تازهای قرار گرفتند در روزهایی که فضای سیاسی منطقه دستخوش تحولات مداوم است، خبری از رم مخابره شد که میتواند سرنوشت مذاکرات ایران و آمریکا را وارد مرحلهای نو کند. وزیر خارجه عمان، یوسف بن علوی، اعلام کرد که گفتوگوهای اخیر با حضور نمایندگان ایران و آمریکا به طرز […]
مذاکرات ایران و آمریکا در مسیر تازهای قرار گرفتند
در روزهایی که فضای سیاسی منطقه دستخوش تحولات مداوم است، خبری از رم مخابره شد که میتواند سرنوشت مذاکرات ایران و آمریکا را وارد مرحلهای نو کند. وزیر خارجه عمان، یوسف بن علوی، اعلام کرد که گفتوگوهای اخیر با حضور نمایندگان ایران و آمریکا به طرز چشمگیری سازنده و مؤثر بوده است. او ضمن قدردانی از وزیر خارجه ایران و نماینده آمریکا، استیو ویتکاف، گفت:
«مایلم از وزیر امور خارجه ایران، و آقای استیو ویتکاف، بهخاطر رویکرد بسیار سازندهشان در مذاکرات امروز تشکر کنم. این گفتوگوها در حال شتاب گرفتن هستند و اکنون حتی آنچه بعید به نظر میرسید، ممکن شده است.»
عمان؛ نقشآفرین بیسروصدا اما مؤثر
سلطنت عمان طی دهههای گذشته بارها نقش میانجیگرانهای در بحرانهای منطقهای ایفا کرده است. با دیپلماسی آرام و متکی بر اعتمادسازی، مسقط توانسته جایگاه ویژهای در پروندههای پیچیده سیاسی پیدا کند. این بار نیز، با میزبانی مذاکرات حساس میان تهران و واشنگتن، عمان بار دیگر نقش کلیدی خود را به رخ کشید.
چرا این مذاکرات اهمیت دارند؟
مذاکرات میان ایران و آمریکا سالهاست که درگیر پیچیدگیهای فراوان است. از خروج آمریکا از برجام گرفته تا تحریمهای سنگین اقتصادی علیه ایران، فضای گفتوگو همواره متزلزل و پرتنش بوده است. اما اکنون، به نظر میرسد که قطار مذاکرات بار دیگر روی ریل افتاده و احتمال رسیدن به توافقی تازه، اگر نگوییم زیاد، دستکم ممکن شده است.
موانع بر سر راه توافق
البته نباید از چالشهای باقیمانده چشم پوشید. مسائل کلیدی همچون برنامه هستهای ایران، تحریمها، نفوذ منطقهای و امنیت خلیج فارس هنوز محل اختلاف هستند. اما همانطور که وزیر خارجه عمان گفت، «حتی آنچه بعید به نظر میرسید، ممکن شده است». این جمله شاید بازتابی از نرم شدن مواضع طرفین و آمادگی برای مصالحه باشد.
نسیم تفاهم از رم میوزد؟
شاید هنوز تا توافق نهایی راه زیادی در پیش باشد، اما خبرهای رم حاکی از آن است که بارقههای امید دیده میشود. در دنیای سیاست، جایی که «نه» میتواند به «بله» تبدیل شود، همین بارقهها کافیست تا بازیگران بینالمللی پای میز مذاکره باقی بمانند. همانطور که قدیمیها میگفتند: «تا وقتی در بسته نشده، امیدی هست که باز بشه.»