وعده‌ای توخالی در آستانه عید؟

در حالی که سخنگوی اصناف از تأمین میوه شب عید و قیمت رقابتی آن خبر می‌دهد، سوال اینجاست که آیا این وعده‌ها، دردی از سفره‌های خالی کارگران و کارمندان دوا می‌کند؟ مردمی که با حقوق‌های ناچیز خود، زیر بار گرانی‌های کمرشکن، نفس‌های آخر سال را می‌کشند.

نمایشگاه‌های رنگین، جیب‌های خالی

نمایشگاه‌های کالاهای اساسی، با تنوع و قیمت‌های ظاهراً مناسب، برپا می‌شوند، اما آیا این نمایشگاه‌ها، برای کارگر و کارمندی که در حاشیه شهر زندگی می‌کند، قابل دسترس است؟ آیا با هزینه‌های سنگین حمل و نقل و دوری مسافت، باز هم این قیمت‌ها رقابتی خواهند بود؟

نظارت‌های بی‌اثر، گرانی‌های افسارگسیخته

نظارت بر قیمت‌ها، اقدامی ضروری است، اما آیا نظارت‌های دولت، توانسته جلوی سودجویی دلالان و گران‌فروشان را بگیرد؟ آیا قیمت‌های اعلام شده برای زولبیا، بامیه و آجیل، در عمل هم رعایت می‌شود؟ یا باز هم شاهد افزایش قیمت‌های افسارگسیخته در روزهای پایانی سال خواهیم بود؟

قیمت‌های نجومی، سفره‌های بی‌رنگ

قیمت‌های اعلام شده، شاید برای قشر مرفه جامعه مناسب باشد، اما کارگر و کارمندی که با حقوق حداقلی روزگار می‌گذراند، چگونه می‌تواند این اقلام را تهیه کند؟ سفره‌های بی‌رنگ مردم، گواه بی‌توجهی دولت به فشار مالی مضاعف در آستانه عید است.

حلقه مفقوده، توجه به معیشت مردم

به نظر می‌رسد، حلقه مفقوده‌ای در این میان وجود دارد: توجه به معیشت مردم. دولت، به جای تمرکز صرف بر تأمین کالا، باید به فکر قدرت خرید مردم نیز باشد. با افزایش حقوق متناسب با تورم، و نظارت دقیق بر بازار، می‌توان تا حدی از فشار مالی بر مردم کاست.

سفره‌های بی‌رنگ، عید بی‌رونق

امیدواریم دولت، به جای وعده‌های توخالی، به فکر سفره‌های خالی مردم باشد. سفره‌هایی که با بی‌توجهی مسئولان، در آستانه عید بی‌رنگ‌تر و بی‌رونق‌تر می‌شوند.